بی‌شک در مناظره‌ی دیروز، آقای روحانی خیلی موفق نبود؛ نه به هنگام حمله به آقای قالیباف - که از چاشنی تکذیب وعده‌ها و دروغ بهره برد - و نه به هنگام دفاع از عملکرد خود - که دستانش به لرزه افتاده بود و مِن مِن می‌کرد -.
اما نباید از این واقعیت غافل شویم که او در سال 92 نیز در مناظره‌ی اول خیلی جلوه نکرد، ولی در مناظره‌ی سو م ضربه‌های جبران‌ناپذیری به رقبا وارد کرد و به صورت ناپلئونی در همان دور اول رییس جمهور شد.
در ضمن مشاوران کارکشته‌ی رسانه‌ای آقای روحانی، قطعاً پادزهرهایی برای بی‌اثرکردن زهرِ مناظره‌ی اول تدارک خواهند دید.
آقای جهانگیری بسیار بیش از تصور عموم فعالان سیاسی (حتی طرفدارانش) در مناظره ظاهر شد؛ در حدی که برخی تحلیل‌گران هر دو گروه موافق و مخالف، حضور او را تا آخر رقابت‌ها محتمل دانستند. این خط خبری، البته از سوی کانال‌های معلوم‌الحالی مثل «آمدنیوز» و «مملکته» هم دنبال شد.
ولی جریان فعلی حاکم بر دولت (اصلاح‌طلب+اعتدالی) قبلاً نشان داده که برای رسیدن به یک مصلحت بزرگ‌تر (پیروزی در انتخابات) حاضر است فداکاری زیادی از خود نشان دهد. کاری که متأسفانه تا قبل از این دوره، از جریان انقلابی کمتر نمونه‌ی موفقی از آن سراغ داریم.
البته ناگفته نماند که ممکن است این فداکاری از جانبِ آقای روحانی هم اتفاق بیافتد! (فرضِ محال که محال نیست...)
آقای قالیباف خیلی سعی داشت، موضع تهاجمی خود نسبت به دولت فعلی را همچنان حفظ کند، تا خود را به عنوان معترض و آلترناتیو وضع موجود نشان دهد. انصافاً تا حدودی هم در این زمینه موفق عمل کرد. ولی همین موضع تهاجمی، رقیب را نیز به تک و تا انداخت و نتیجه‌اش خوردنِ چندین ضربه‌ی کاری از آقایان جهانگیری و روحانی شد.
به نظر می‌رسد حالا که آقای قالیباف جایگاه خود را به عنوان ناجی کشور از مشکلات موجود قدری تثبیت کرده، باید به فکر بیان چند راهکار ایجابی و برنامه‌ی عملیِ زودبازده برای مشکلاتِ مطروحه باشد.
البته خوب است که از همین حالا به فکر پاسخ‌های قانع‌‌کننده برای فاجعه‌ی پلاسکو و املاک نجومی نیز باشد که قطعاً در مناظرات بعدی مورد حمله‌ی رقبا واقع می‌گردد.
یک مطالعه‌ی دانشگاهی در مورد مناظره‌های انتخاباتی که به صورت تطبیقی به نمونه‌های داخلی و خارجی این موضوع پرداخته، ثابت کرده است افرادی که در مناظره‌ها کمتر به چشم می‌آیند، معمولاً به نتیجه‌ی مطلوب در انتخابات دست نخواهند یافت.
این مسأله پاشنه‌ی آشیل آقای رییسی در مناظره‌ی دیروز بود. به عبارت دیگر شاید اخلاق‌مداری، پرهیز از منازعه و... نقطه‌ی قوت ایشان بود، ولی اینکه در اذهان عمومی ایشان به عنوان یک طرفِ بحث شناخته نشود می‌تواند جایگاه او را در معادلات انتخاباتی اندکی دچار تزلزل کند.
خیلی خوش‌بینانه‌اش این است که ایشان دیروز دچار ریزش آرا نشد، ولی قطعاً آرای خاکستری را نیز به خود جذب نکرد. باید ماند و دید برنامه‌ی آقای رییسی برای مناظره‌های بعدی چیست.
